محققان می گویند با آنکه سلول های بنیادی منشاء سایر سلول های طبیعی بدن هستند و در موارد زیادی می توان با استفاده از این سلول ها بافت های لازم را تولید کرد در مغز ممکن است سلول های بنیادی عامل ایجاد سرطان ها باشد.

سرطان های مغز یکی از بدخیم ترین انواع سرطان ها در انسان به حساب می آید و به طور معمول زمانی که علائم بیماری در یک فرد ظاهر می شود بیماری در حد زیادی پیشرفت کرده است و امکان کنترل مناسب بیماری وجود نخواهد داشت.

بررسی های جدید نشان می دهد احتمالاً سلول های بنیادی منشاء تومورهایی هستند که در مغز به وجود می آید. این در حالی است که سلول های بنیادی در وهله اول وظیفه شان تولید سلول هایی است که بتوانند جای سلول های از دست رفته را بگیرند. به گفته محققان احتمالاً علت مقاوم بودن برخی از تومورهای سرطانی به داورها آن است که این تومورها اساساً از سلول های بنیادی که به داروها مقاومند به وجود آمده اند.

محبوبه عمیدی: مطالعات نشان می‌دهند با تزریق سلول‌های بنیادی اصلاح ژنتیکی شده به مغز بیماران مبتلا به تومورهای مغزی می‌توان یک درمان غیرفعال را به عاملی قوی و هدفمند برای از بین بردن سلول‌های سرطانی تبدیل کرد.

سلول‌های بنیادی کشش بالایی نسبت به سلول‌های سرطانی دارند، این موضوع باعث امیدواری محققان به قدرت این سلول‌ها در ردیابی سلول‌های سرطانی ثانویه و جلوگیری از متاستاز شده است. علاوه بر این استفاده از سلول‌های بنیادی برای مقابله با تومورها امکان شیمی‌درمانی بیماران را با دوز بالاتر و بدون عوارض جانبی برای سایر اندام‌های بدن آنها فراهم می‌کند.

به گزارش نیوساینتیست، کارن ابودی و همکارانش در انستیتو تحقیقاتی بکمان در دوآرت، کالیفرنیا با تغییر ساختار ژنتیکی تعدادی از سلولهای عصبی بنیادی مشتق شده از جنین انسان، امکان ساخت سیتوزین‌دآمیناز توسط این سلول‌ها را فراهم کرده‌اند. این آنزیم می‌تواند ماده غیرفعال ۵- فلوروسیتوزین را به یک داروی فعال شیمیدرمانی به نام ۵- فلورواوراسیل تبدیل کند، البته به شرط آنکه کاملا به سلول‌های بنیادی نزدیک باشد.

این تیم سلولهای بنیادی اصلاح ژنتیکی شده را به مغز موش‌هایی که دچار نوعی تومور بدخیم سرطانی بودند، تزریق کردند و پس از آن داروی ۵- فلورو‌سیتوزین به این حیوانات داده شد. حجم تومور مغزی در موش‌های دریافت‌کننده درمان تا ۷۰ درصد نسبت به موش‌های دیگر کاهش پیدا کرده بود.

سازمان غذا-داروی ایالات متحده، اف.دی.ای با آزمایش ایمنی روی حداکثر ۲۰ بیمار که دچار گلیومای برگشت‌کننده هستند، موافقت کرده است. امید به زندگی این افراد از ۳ تا ۶ ماه تجاوز نمی‌کند. سلولهای بنیادی در حفره حاصل از جراحی‌های قبلی که برای کاهش حجم تومور انجام شده‌اند، تزریق خواهند شد، چهار روز برای رسیدن به سلول‌های سرطانی باقی‌مانده فرصت خواهند داشت و پس از آن بیماران هر روز و به مدت یک هفته داروی – فلورو‌سیتوزین را دریافت خواهند کرد.

در اغلب موارد گروه‌های کوچکی از سلول‌های سرطانی به عمق بافت سالم مغز نفوذ می‌کنند و در نتیجه باعث بازگشت تومور می‌شوند اما ابودی امیدوارست با استفاده از این روش درمان دیگر متاستازی وجود نداشته باشد.

ایوان اسنایدر که برای اولین‌بار استفاده از سلول‌های بنیادی برای مبارزه با سرطان را پیشنهاد داده است، معتقد است با مهاجرت سلول‌های سرطانی به بافت‌های سالم، سلول‌های بنیادی هم با آنها حرکت خواهند کرد و در نتیجه هر کجای بدن که سلول‌های سرطانی وجود داشته باشند، امکان از بین بردن آن فراهم است.

برای این سلول‌های بنیادی امکان اختصاصی‌شدن در نظر گرفته نشده است. آنها ظرف مدت ۴۸ ساعت تکثیر می‌شوند و پس از آن تنها مسئولیت از بین بردن سلول‌های سرطانی را به عهده خواهند داشت.

سلول­های بنیادی از توانایی درمان بیماری­های کبدی برخوردارند، اما از طرفی ممکن است منجر به تشکیل سرطان کبد گردند. اخیرا، کنفرانس تک موضوعی AASLD Henry M و Lillian Stratton در تحقیقات پایه با عنوان ” سلول­های بنیادی در سرطان و بیماری­های کبد: کشف­ها و امیدها”، گروهی متشکل از پژوهشگران مختلف را گرد هم جمع کرد تا به بررسی و تعیین وضعیت کنونی تحقیقات در زمینه­ سلول­های بنیادی و سلول­های بنیادی سرطانی کبد و نیز شناسایی مشکلات و راه­حل های موجود در مسیر رسیدن به پیوندهای در سطح بالینی بپردازند. در این مقاله، نتایج حاصل از کنفرانس و پیشرفت­های اخیر در این زمینه­ تحقیقاتی به­طور خلاصه عنوان می­گردند. پیشرفت در زمینه­ تحقیقات سلول­های بنیادی کبدی شامل جداسازی سلول­های پیش­ساز اولیه­ کبدی (LPC)، هدایت تمایز سلول­های بنیادی پرتوان و LPC اولیه به سمت هپاتوسیت­ها، یافته­هایی از فرآیند دگرتمایز، انجام ملاحظات و توجهات اختصاصی به این بیماری به­ منظور ایجاد یک منبع سلولی موثر از نظر درمانی و مدل سازی بیماری در شرایط کشت سلول، می­شوند. سلول­های شبه بنیادی آغازگر تومور (TISC) که در طول آسیب مزمن کبدی ظهور می­کنند، دارای مسیرهای پیام­رسانی مشترکی با LPC طبیعی می­باشند که این مسیرها شامل مسیرهای سازماندهی شده­ی مرتبط با TGF-β و β-catenin و مارکرهای سطح سلولی می­باشند. تحقیقات اخیر درمورد نقش TISC در کارسینومای سلول­های کبدی، بینشی را در مورد تنظیمات سرطان­زایی کبد در سطح رونویسی و پس از رونویسی به­وجود آورده­اند. روش ­های شیمی درمانی هدفمند برای TISC به عنوان ابزاری برای غلبه بر مقاومت سلولی و مکانیسم­هایی که پیشرفت بیماری را در سرطان کبد هدایت می­کنند، در حال توسعه می­باشند.

1. مغز استخوان و سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خونساز (hematopoietic) چیستند؟

مغز استخوان، ماده‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای نرم و اسفنج مانند است که درون استخوان‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها قرار دارد، و حاوی سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های نارسی است، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌نام سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خونساز. (سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خونساز با سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی جنینی متفاوتند. سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی جنینی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند به تمام انواع سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بدن تبدیل شوند.) سلول‌های بنیادی خونساز یا برای ایجاد سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خونساز بیش‌تر، تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، و یا به یکی از سه نوع سلول خونی تبدیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند: گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید، که با عفونت مبارزه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند؛ گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قرمز، که اکسیژن‌‌رسانی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند؛ و پلاکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، که به انعقاد خون کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. بیش‌تر سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خونساز در مغز استخوان وجود دارند، اما گونه دیگری از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، به نام سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی (PBSC‌) را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان در جریان خون یافت. خون موجود در بند ناف نیز حاوی سلول‌های بنیادی خونساز است. در پیوند، از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های هر یک از این سه منبع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان استفاده کرد.

۲٫ پیوند مغز استخوان و پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی چیستند؟

پیوند مغز استخوان (BMT) و پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی (PBSCT) فرایندهایی هستند که به منظور جبران فقدان سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی که بر اثر شیمی‌درمانی با میزان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالا و/ یا پرتودرمانی از بین رفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند، انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. پیوند، به سه روش انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود:

• در پیوندهای اتولوگ، بیماران سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خودشان را دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.
• در پیوندهای سینژنیک، بیماران سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی را از برادر یا خواهر دوقلوی همسان خود دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.
• در پیوندهای آلوژنیک بیماران سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی را از برادر، خواهر یا والدین خود دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. ممکن است از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی فردی غریبه (اهداکننده غریبه) نیز استفاده شود.

۳٫ چرا از پیوند مغز استخوان (BMT) و پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی (PBSCT) در درمان سرطان استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟

یکی از دلایل استفاده از BMT و PBSCT در درمان سرطان این است که با این پیوندها، بیمار می‌تواند شیمی‌درمانی و/ یا پرتودرمانی با میزان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بسیار بالا را انجام دهد. برای درک دلایل استفاده از BMT و PBSCT، بهتر است با نحوه عملکرد شیمی‌درمانی و پرتودرمانی آشنا شوید.

شیمی‌درمانی و پرتودرمانی به‌‌‌‌‌‌‌‌‌طور کلی بر سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی اثر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارند که به سرعت تقسیم می‌شوند. به این دلیل از این روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها برای درمان سرطان استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی سریع‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر از بیش‌تر سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سالم تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. با این‌حال چون سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مغز استخوان نیز به سرعت تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، درمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی با میزان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بسیار بالا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند به شدت به مغز استخوان بیمار آسیب برسانند یا آن را از بین ببرند. بدون مغز استخوان سالم، بیمار دیگر قادر نخواهد بود سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی لازم برای اکسیژن‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسانی، مبارزه با عفونت و جلوگیری از خونریزی را بسازد. با استفاده از BMT و PBSCT، سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی که بر اثر درمان از بین رفته‌اند جایگزین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.

در برخی از انواع سرطان خون، اثر پیوند علیه تومور(GVT) که پس از BMT و PBSCT آلوژنیک ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، برای مؤثر واقع شدن درمان، حیاتی است. GVT هنگامی روی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید اهدایی (پیوند)، سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی که پس از شیمی‌درمانی و/ یا پرتودرمانی در بدن بیمار باقی مانده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند (تومور) را به عنوان سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بیگانه شناسایی کرده و به آنها حمله کنند. (دربارۀ یکی از مشکلات بالقوه پیوند آلوژنیک به نام بیماری «پیوند علیه میزبان» در پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ۵ و ۱۴ بحث خواهد شد.)

۴٫ با استفاده از پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مغز استخوان (BMT) و پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی (PBSCT) چند نوع سرطان را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان درمان کرد؟

بیش‌ترین استفاده از BMT و PBSCT در درمان لوسمی و لنفوم است. بیش‌ترین تأثیر این روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها هنگامی است که لوسمی یا لنفوم در حال بهبودی باشد (اثری از نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و علائم سرطان وجود نداشته باشد). از BMT و PBSCT برای درمان دیگر انواع سرطان، از جمله نوروبلاستوم (سرطانی که در سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های عصبی نارس ایجاد شده و بیش‌تر در نوزادان و کودکان مشاهده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود) و میلوم مولتیپل استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. پژوهشگران در پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی و تحقیقاتی، در حال ارزیابی BMT و PBSCT به‌منظور درمان انواع گوناگون سرطان هستند.

۵٫ در پیوند آلوژنیک یا سینژنیک، چگونه سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی اهداکننده را با سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی بیمار مطابقت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند؟

به منظور کاهش احتمال بروز عوارض جانبی، پزشکان در بیش‌تر مواقع از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی برای پیوند استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که تا حد امکان با سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خود بیمار مطابقت داشته باشد. افراد مختلف، روی سطح سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایشان، مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پروتئینی متفاوتی با نام آنتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ژن مربوط به گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید انسانی Human leukocyte-associated) HLA) دارند. این مجموعه پروتئینی، که گونه HLA نام دارد، را با آزمایش ویژه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خون شناسایی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.

در بیش‌تر موارد، موفقیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمیز بودن پیوند آلوژنیک تا اندازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای به میزان تطابق آنتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ژن‌‌‌‌‌‌‌‌‌های HLA سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی اهداکننده با آنتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ژن‌‌‌‌‌‌‌‌‌های HLA سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی دریافت کننده بستگی دارد. هر چه تعداد آنتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ژن‌‌‌‌‌‌‌‌‌های HLA بیش‌تر همسان باشد، احتمال اینکه بدن بیمار سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی اهدایی را بپذیرد بیش‌تر خواهد بود. به‌طور کلی، اگر سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی بیمار و اهداکننده به خوبی با یکدیگر مطابقت داشته باشند، احتمال بروز مشکلی موسوم به بیماری پیوند علیه میزبان (GVHD) کم‌تر می‌شود. دربارۀ GVHD در پرسش ۱۴ مفصل‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر بحث شده است.

در مقایسه با اهداکنندگان غریبه، احتمال انطباق HLA بستگان نزدیک، به‌خصوص برادران و خواهران با HLA بیمار بیش‌تر است. با این‌حال، تنها ۲۵% تا ۳۵% از بیماران، خواهر یا برادری دارند که HLA شان با هم مطابقت داشته باشد. احتمال به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست آوردن سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی با HLA منطبق با بیمار، از افراد غریبه کمی بیش‌تر است، یعنی در حدود ۵۰%. در میان اهداکنندگان غریبه، احتمال انطباق HLA افرادی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌که قومیت و نژادشان با دریافت کننده یکسان باشد، بسیار بیش‌تر خواهد بود. با آنکه تعداد اهداکنندگان به‌طور کلی افزایش داشته است، احتمال پیدا شدن اهدا کننده مناسب برای افرادی که نژاد و قومیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خاص دارند، همچنان کم‌تر است. ثبت نام هر چه بیش‌تر داوطلبان اهداکننده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند به پیدا شدن اهداکننده مناسب غریبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ کمک کند (به پرسش ۱۹ مراجعه کنید).

۶٫ چگونه مغز استخوان را برای پیوند به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورند؟

سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی مورد استفاده در پیوند مغز استخوان(BMT) را از مایع درون استخوان، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌نام مغز استخوان به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورند. به‌طور کلی، فرایند به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست آوردن مغز استخوان – که «برداشت (Harvesting) » نام دارد – در هر سه نوع BMT (اتولوگ، سینژنیک و آلوژنیک) یکسان است. اهداکننده تحت بیهوشی عمومی – که باعث خواب وی در تمام طول فرایند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود- یا بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌حسی موضعی – که موجب بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌حسی ناحیه کمر به پایین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود- قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. سرنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی را روی استخوان لگن یا، در مواردی نادر، جناغ سینه فرو می‌برند، تا به مغز استخوان برسند و مغز استخوان را از استخوان بیرون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشند. برداشت مغز استخوان حدود یک ساعت طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشد.

مغز استخوان برداشت شده را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان با مواد نگهدارنده آمیخت و به‌منظور زنده نگهداشتن سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها تا زمانی‌که به آنها نیاز باشد، منجمد کرد. این روش ذخیره‌‌‌‌‌‌‌‌‌سازی انجمادی (Cryopreservation) نام دارد. سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی را با روش ذخیره‌‌‌‌‌‌‌‌‌سازی انجمادی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان تا سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها نگهداری کرد.

۷٫ چگونه سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی (PBSC) را برای پیوند به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورند؟

سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی مورد استفاده در پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی (PBSCT) از جریان خون به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آیند. از فرایندی به نام آفِرِزیس (apheresis) یا برداشتن گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ‌‌‌‌‌‌‌‌‌سفید (Leakapheresis) به منظور به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست آوردن PBSC برای پیوند استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. از ۴ یا ۵ روز پیش از آفرزیس ممکن است به منظور افزایش تعداد سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آزاد شده در جریان خون، برای اهداکننده داروی مخصوصی تجویز شود. در آفرزیس، خون را از رگی بزرگ در بازو یا یک کاتتر وریدی مرکزی(Central venous catheter-لوله‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای انعطاف‌‌‌‌‌‌‌‌‌پذیر که آن ‌‌‌‌‌‌‌‌‌را درون وریدی بزرگ در گردن، سینه یا ناحیه کشاله ران قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند) می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند. خون دریافتی به دستگاهی وارد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که در آن سلول‌های بنیادی‌اش جدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. سپس خون دوباره به اهداکننده بازگردانده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جمع‌آوری شده ذخیره می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. فرایند آفرزیس معمولاً ۴ تا ۶ ساعت طول می‌کشد. در نهایت سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی را تا هنگام تزریق به دریافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده، منجمد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.

۸٫ چگونه سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی بند ناف را برای پیوند به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورند؟

سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان از خون بند ناف نیز به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست آورد. به این منظور، مادر باید پیش از تولد فرزندش با یک بانک بند ناف تماس بگیرد. بانک خون بند ناف ممکن است از وی درخواست کند که پرسشنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای را پر کرده و نمونه کوچکی از خون مادر را نیز بگیرد.

پس از تولد نوزاد و بریده شدن بند ناف، خون بند ناف و جفت را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند. این فرایند، کم‌ترین خطر را برای مادر و فرزند در پی دارد. در صورت موافقت مادر، بانک، خون بند ناف را فراوری و برای ذخیره، منجمد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. خون بسیار کمی از بند ناف و جفت به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید، بنابراین سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی جمع‌‌‌‌‌‌‌‌‌آوری شده را معمولاً برای کودکان یا بزرگسالان کوچک اندام استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.

۹٫ آیا اهدای مغز استخوان خطری هم دارد؟

چون مقدار کمی از مغز استخوان برداشته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، معمولاً اهدای مغز استخوان مشکلات قابل‌توجهی برای اهداکننده ایجاد نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. جدی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین خطر مربوط به اهدای مغز استخوان، چگونگی بیهوشی در طول فرایند اهدا است.

ناحیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که مغز استخوان از آن برداشته شده ممکن است برای چند روز، سفت یا دردناک شود و اهدا کننده احساس خستگی کند، ولی ظرف چند هفته، بدن شخص اهدا کننده مغز استخوان از دست رفته را جبران می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند؛ با این‌حال، زمان بهبودی کامل برای افراد مختلف متفاوت است. برخی افراد ظرف ۲ تا ۳ روز زندگی عادی خود را از سر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند، در حالی‌‌‌‌‌‌‌‌‌که برخی دیگر ۳ تا ۴ هفته زمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد تا توان خود را کاملاً باز یابند.

۱۰٫ آیا اهدای سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی خون محیطی(PBSC) خطری هم دارد؟

آفرزیس معمولاً کم‌ترین مقدار ناراحتی را ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. در طول آفرزیس، ممکن است فرد دچار احساس سبکی سر، لرز، کرختی دور لب‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و انقباض عضلات دست‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها شود. برخلاف اهدای مغز استخوان، اهدای PBSC به بیهوشی نیاز ندارد، فقط دارویی که جهت تحریک آزادسازی سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی مغز استخوان به جریان خون تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، باعث درد عضلات، خستگی مفرط، استفراغ، و/ یا مشکلات خواب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این عوارض جانبی عموماً ظرف ۲ تا ۳ روز پس از آخرین وعده دارو برطرف می‌شود.

۱۱٫ پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی چگونه انجام می‌شود؟

پس از درمان با داروهای ضد سرطان و/ یا پرتوتابی با میزان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالا، سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی، درست مانند انتقال خون، از طریق تزریق درون وریدی (IV) به بیمار تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این بخش از پیوند، به ۱ تا ۵ ساعت زمان نیاز دارد.

۱۲٫ در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌که مبتلا به سرطان، اهدا کننده نیز باشد (پیوند اتولوگ)، آیا ملاحظات خاصی در نظر گرفته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟

سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی مورد استفاده برای پیوند اتولوگ، قطعاً باید عاری از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی باشند. گاهی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های برداشت‌‌‌‌‌‌‌‌‌شده را پیش از پیوند، طی فرایندی به نام «خالص سازی» به‌منظور از بین بردن سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی درمان کرد. با این فرایند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان برخی از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی موجود در سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های برداشت‌‌‌‌‌‌‌‌‌شده را از بین برد و احتمال بازگشت سرطان را به حداقل رساند. چون خالص‌سازی، ممکن است به برخی از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی سالم نیز آسیب برساند، پیش از پیوند، سلول‌های بیش‌تری از بیمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند و به این ترتیب پس از پاکسازی، به اندازه کافی سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی سالم باقی خواهد ماند.

۱۳٫ پس از پیوند سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی به بیمار چه اتفاقی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتد؟

سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنیادی پس از

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: